خورشید و ماه در واقع - همانطور که به نظر می رسد - یک اندازه هستند. خورشید یک گلوله اتشین در فاصله ۱۵۰ هزار کیلومتری نیست، بلکه یک جسم اسمانی محلی است که در دایره ای بالای صفحه زمین می چرخد.
خورشید دور سطح زمین به شکل بیضی می چرخد که از استوایی سرطان، جایی که معکوس می شود، به سمت استوایی برج جدی حرکت می کند. در انقلاب تابستانی، خورشید در شمال، نزدیک قطب شمال، و در انقلاب زمستانی، در نزدیکی قسمت جنوبی سیاره، یعنی قطب جنوب یا دیواری که اقیانوس های جهان را احاطه کرده است، بالاترین میزان را دارد
.
خورشید غروب نمی کند، اما در سراسر صفحه زمین حرکت می کند تا زمانی که ما دیگر نمی توانیم ان را به دلیل محدودیت ها و چشم انداز چشم ببینیم.
ماه، که نزدیک است، جامد نیست و نور خورشید را منعکس نمی کند، اما خود را می درخشد و به همان شیوه خورشید حرکت می کند. در ویدئوی زیر مشخص است که ماه 384400 کیلومتر از زمین فاصله ندارد. ابرها در پشت / بالای ماه هستند.
ستاره ها خورشیدهای دیگر میلیون ها یا میلیاردها مایل دورتر نیستند، بلکه نزدیک و الکترو مغناطیسی هستند. ستاره شمالی، که یک ستاره ثابت است، هرگز حرکت نمی کند در حالی که ستاره های دیگر در اسمان با پولاریس به عنوان مرکز می چرخند. هیچ سیاره ای وجود ندارد، چیزی که ما ان را سیاره می نامیم چیزی است که تمدن های باستانی ستاره های سرگردان می نامند. فضای بیرونی وجود ندارد، اما به احتمال زیاد قاره هایی فراتر از قطب جنوب وجود دارد.
"
